بررسی اثرات نانوذرات سلنیوم (Nano-Se) در مقایسه با سلنیوم آلی (Selemax) بر عملکرد شاخص های رشد کپورمعمولی (Cyprinus carpio)

به‌منظور بررسی اثر سطوح مختلف نانوذرات سلنیوم (Nano-Se) در مقایسه با سلنیوم آلی (Selemax) بر عملکرد رشد بچه‌ ماهیان کپورمعمولی (Cyprinus carpio)، آزمایش 60 روزهرشد در سالن‌ آبزی‌پروری دانشگاه علوم‌کشاورزی‌ومنابع‌طبیعی ساری انجام شد. کپورها با وزن‌ اولیه 0/05±60/8 گرم به ‌طور تصادفی در 21 مخزن 300 لیتریبا تراکم 40 قطعه ذخیره شدند به‌طوری‌که برای شش تیمار و گروه شاهد سه تکرار وجود داشت. نانوسلنیوم و سلنیوم آلی در سطوح 0، 0/5، 1/5 و 4/5 میلی‌گرم‌ درکیلوگرم به جیره نیمه ‌خالص اضافه گردید. تیمار1، تیمار2، تیمار3، تیمار4، تیمار5 و تیمار6 به ‌ترتیب، با جیره ‌های حاوی 0/5 میلی‌ گرم‌ درکیلوگرم نانوسلنیوم، 1/5 میلی‌ گرم‌ درکیلوگرم نانوسلنیوم، 4/5 میلی‌ گرم‌ درکیلوگرم نانوسلنیوم، 0/5 میلی‌ گرم‌ درکیلوگرم سلنیوم آلی، 1/5 میلی‌ گرم‌ درکیلوگرم سلنیوم آلی و 4/5 میلی ‌گرم‌ درکیلوگرم سلنیوم آلی تغذیه شدند. گروه شاهد با جیره‌ پایه، بدون اضافه کردن سلنیوم مورد تغذیه قرار گرفتند. بچه ‌ماهی‌ها روزانه حدود 3% وزن بدن، در سه وعده تغذیه شدند و هر دو هفته یک‌بار زیست‌سنجی انجام گردیدند. در پایان دوره آزمایش شاخص‌های رشد و بقا بررسی شد. نتایج نشان داد که اضافه کردن نانوسلنیوم و سلنیوم آلی در تیمارهای غذایی، وزن‌نهایی، نرخ‌رشدویژه (SGR)، درصدوزن ‌به‌دست‌آمده‌ بدن (%WG) و ضریب‌تبدیل‌غذایی (FCR) را تحت تأثیر قرار داد. تفاوت آماری معنی‌ داری (0/05>p) درتیمارهای 1، 2، 3، 4، 5 و 6 در مقایسه با گروه شاهددر وزن‌نهایی، وزن به ‌دست ‌آمده ‌روزانه، نرخ‌رشدویژه، درصدوزن به‌دست‌آمده‌ بدن و ضریب‌تبدیل‌غذایی وجود داشت. بیش ترین مقدار وزن‌نهایی، نرخ‌رشدویژه و درصدوزن به‌دست‌آمده بدن در ماهیان تغذیه‌شده با 1/5 میلی‌گرم سلنیوم درکیلوگرم، پس‌ازآن 4/5 و سپس 0/5 میلی‌گرم سلنیوم درکیلوگرم و کم ‌ترین میزان در ماهیان تغذیه ‌شده با جیره پایه مشاهده شد. نرخ بقا به‌وسیله تیمارهای غذایی تحت‌تأثیر قرار نگرفت؛ بنابراین بهترین عملکرد رشد در کپورهای تغذیه‌ شده با سطح 1/5 میلی‌گرم نانوسلنیوم در جیره به‌دست‌آمد. در سطوح یکسان، اثر استفاده از سلنیوم به فرم نانوذره بیش‌تر از فرم آلی آن بود.